dağların arasında, suda,
yeşilken,
mavi…
güzelken, çirkin,
zekiyken,
aptal…
soğukken sıcak,
terliyken,
ürkek…
işte bu derken,
değilsin.
değil derken,
sensin.
köpekken bağırmayan,
insanken havlayan…
geçerken yok olan sen,
bıraktığın koku ne?
hey sen,
kimsin?
Yorumlar 50
Ben’dim. Sadece Ben’dim. O geldi, buldu beni. O’na BEN olduğumu söylerken. Bir baktım ki, BİZ olmuşuz. Biz aslında BİR olmuşuz. Ben BİR’im. O’da BİR…
kimim ben?.. h
içliğimi dibe vurmuş benliğimde kaybolmuş et ve ruhtan var edilmiş bi et parçası..
hayır…
bu ben değilim oysa düşleri olan mor karanlıktan çıkan ben olmalıydım sadece ben..
adı yok bunun ve bir adresi de, sadece ben…
güne doğarken gülümsemeyi becerebilen bir ben….
Tümden gelip tüme vaRacak olan insan.. ben.. biz..
Ve ben, ben’i seven lakin ben merkezli yasamaktan haz etmeyen,
İçinden gelen şeyleri yaşıyormuş takliti yapmayan gerçekten yaşayan,
İnsanın içindeki güce feci şekilde inan, evreni hissederek yaşayan,
Onun sunun bunun sözüne takılmayan,
Her ne yasadıysam İYİKİ yaşamışım diyen fakat polyannaya özenmeyen,
Dolu taraf varken boşu es geçen..
işTe öylesine bir ben..
ben bir öss mağduruyum.
ne güzel bir şiir yüreğinize sağlık!
ve sen..
sen aslında şifresi çözülmemiş , bakılmaya deger bir tablo gibi dursan da.. üzerinde çizim yapılmamış, boya bile sürülmemiş.. sadece çerçeveden oluşan boş bi tablosun artık…
hoş
hep bi yerlere yetişmeye çalışan, bazen de çok yorgun oldugunun farkında olan.. zamanın içinde kısa paslaşmalar yaşayan.. her gün gözlerini açtıgında bugun de hayatayım ve yol kısa bi o kadar da uzun diyen.. kırılganlıklarını erteleyen, insanların yüzüne baktıgında.. evet bu bir huzur işareti diyen.. gülmeyi hiç ertelemeyen..:D
….benim benn…
yüreğinize ellerinize sağlık.
BURAK DEMİRAL yazsına takıldım… bir BEN daha buldum…. teşekkürler…
yuregine saglik
anlamlı bi şiir.. fazla sevmem şiirleri ama insanı düşündürmeye sevkediyor cidden..
günümüz dünyasındada zaten kimin kim oldğu belli değil :)
sağolasın…haklısın yolda kalmadım moladayım galiba:)
Kimsin sen?
soru korkuttu resmen.
sonra düşündüm ben.
kimim ki acaba?
galiba,
kimine göre madam bovary, kimine göre sadece bet!
bana göreyse “arayan” kişiyim sadece!
Gerçeğinin farkında olana başarısız demem. Her şeye ve herkese rağmen hayallerinden vazgeçme çünkü onlarsız işe yaramıyoruz. Hayalinde hasta olmak varsa ol, ölmezsin! Yolda kaldığını düşündüren doktorlara sadece durdum diyebilme yürekliliğini göstereceğine inanıyorum arkadaşım, sevgiler..
kimim???? bu aralar hep aynı soruyu düşünüyorum….
kimim ben biliyor musunuz ??
babamın gözünde başarısız….hayırsız evlat
ablamın gözünde herşeyi baştan yanlış yapmış ve kaybetmiş….
doktor olamayan kardeş.
arkadaşlarımın gözünde idaalleri peşinde giden o kadar puan almışken
kullanamayan bi saf.
komşuların gözünde işe yaramayan ailesini boştan yere masrafa sokan
bi kız!
akrabaların gözünde o aileden çıkan çürük elma…
kimim ben he ???? kimim???
neyim niye varım ???
ve son günlerin en önemli sorusu NE YAPMALIYIM…
hayallerimden vaz mı geçmeliyim ???
boyun mu eğmeliyim??
sürüden mi olmalıyım???
ya hayllerimden vazgeçemk istemiyorsam ???
kimsenin beni anlaması önemli değil ben kendimi anlasam yeter diyorsam.
filancanın kızı burayı kazanmış filancanın oğlu şurayı….ilgilenmiyorsam
çoğuna göre çok başarılı olduğumun farkındayım..
ama fakat lakin bu bana bişey ifade etmiyor…
hayallerime karşı başarısızım çünkü yolda kaldım!!
yardım edin bana yardım edin…
Sanırım biz, bir nefes kadar kendine yakın ve derin bir uçurum kadar kendine uzak, kendine tutkun ve kendine ölesiye düşman, mutluluğa koşarken bile acılarını kendine pranga yapan, med cezir duyguların şamarlarıyla bir sarhoş gibi yalpalayan, izmarit aşklardaki tek bir nefes için bile ciğerini feda edebilen ama en büyük gerçek aşkları bile bir yağmur damlasının içine sığdırıp toprağa fütursuzca bırakabilen…
hem melek hem şeytan, hem iyi hem kötü, hem güçlü hem güçsüz, hem zalim hem merhametli…
sanırım biz her şeyden birazız.
ama herkesin mutlaka bir yolu olmalı. en iyi olduğu birşeyi olmalı. ve insan o en iyi olduğu şeyde sorgulamalı kendini… doğrusuyla yanlışıyla, kendine acımadan, en dürüst haliyle, kendini kayırmadan sorgulamalı. insan kendine ne aşağıdan ne de yukarıdan bakmalı, tam karşıdan bakmalı, hatta biraz uzaktan…
sevgiler.
geldiğin ilk andan itibaren kendini belli edensin.
dünyaya bir haykırış bir çığlık içinde gelen, her an ölümü aşkı tutkuyu korkuyu hissedensin.
siyah beyaz müslüman hristiyan ırk kavgaları içinde boğulan,
senin gibi bir insanım.
çok güzel bir şiir gerçekten.
böyle özdemir asaf ın çağrışımlar şiirini okur gibi oldum, bir kelimenin içinde bambaşka bir kelime ve değişik bi anlam bütünlüğü.
tebrikler.
İçimizde her şey var bence.. Sağ-sol ayrımı yapmaksızın dilediğimiz şekilde kullanabiliriz, lüks bu ya.. :)
gerçekten müthiş bir paylaşım olmuş hacer, teşekkürler.
işte o video’dan dikkatimi çeken bir bölüm:
Sahi siz hangisini seçiyorsunuz? Şimdi, karar zamanı.
o saydıklarının hepsi ve o saydıklarının hiçbirisi malesef ki.
ben kimim?
yanıtı bu muhteşem deneyimde saklı…
eline koluna emeğine sağlık hocam.
Sadece “insan”.
“Kimim ben” sorusu acziyet kokuyor bence. Ama bu zamanda insan kelimesinin anlamını bilip gerçekten “İNSAN” olmak bir baba, bir koca, bir aşık.. olmaktan daha zor galiba. Her şey oluyoruz da “İNSAN” olabiliyor muyuz veya kalabiliyor muyuz? Kalp kelimesinin anlamını düşünürsek -DEĞİŞMEK- insan her ruh haline girebilir. Ama bu insanlığımızdan bir şey kaybettirmez.
Sadece İNSANım. Sadece İNSAN…
Teşekkürler, yazı düşündürmesi açısından dikkat çekici Tunç Bey…
Kendini arayan “yolcu” yum. Aynı zamanda başkalarının arayışında “yol” um. Herkesim ve hiçkimseyim…
Ve dürüstçe bir itiraf; hep bir kimlik inşasıyla uğraştım ve elimdeki “ben” den istediğim benler yarattım ve şimdi hangisi gerçek “ben” im bilmiyorum. hayatımda hiç bugün ve şu anki kadar kim olduğum sorusunun yanıtına tereddütlü olmamıştım. Neden hep doğru sorular doğru zamanlarda gelir…
Kendime de dürüst olmalıyım, şık bir cevap değil ama sadece doğru olan şu; tam şu anda ben, kendi karanlık tarafını kabul etmeye çalışan ve inanılmaz kaybolmuş hisseden “biri” yim…
ohh be! Sağol Tunç.
az önce gökyüzüne yıldız kayacakmı diye bakan
şimdi bu ekrandan bu siteye bakan
birazdan da yatağa kendimi bırakacak olanım
ne zaman, nerde, hangisinde vardım, hangisinde kimdim ?
kendimi nerde bıraktım , kendimi nerelere götürdüm giderken,hangisi gerçekden bendim bilemedim.
birde..
anneme göre hep bir aşkın ürünüymüşüm :))
ilgilenıldığım surece mutlu
huysuz kımıne gore takıntılı
ama en onemlısı kendime gore başarılı bı yaratıkım :x
öldükten sonra ismi hatırlanmayacak biriyim..
hangisisin diye bişi yok bence; hepsisin… kendini karamsarlığa kaptıran birinin sürekli bunalım uslubunda gezme gafletinde bulunması gibi çok mutlu ve sürekli pozitif olmakta biraz yalan olmaz mı bizim için? pardon sormuyordum söylüyordum ben; yalan olur bence abicim.. şakacıktan eğlenmek değilse amacımız, kendimize yalan söylememeli… dünyada ne varsa hepsi bende var.
Binbir suratım ben… Hayatım boyunca kiminle tanıştıysam beni ilk izlenim olarak hep birilerine benzettiler, ya amcalarının kızlarına, ya komsu cocuklarına, hızını alamayanlar julia roberts a, penelope cruz a, dizilerdeki yerli oyunculara, daha kimlere kimlere…
Hep sinir oldum, komsu kızın bana benziyordur, yok yahut kuzenin bana benziyordur desem de ama yok ben hep birilerine benzetildim, hiç bana benzeyen birilerine karşı ‘ben’ olmadım^^
Gerçi işin en güzel tarafı, hiç yabancılık çekmedim :=)
Ben bir anneyim-yuregim sevgi dolu… Cocuklardan sonra iyice yufka yurekli oldum galiba.
Ben bir ogrenciyim ve galiba olene kadar da oyle kalicam- ogrenmek arastirmk en buyuk zevkim…
Ben bir ogretmenim -bildiim ne var ne yok paylastikca mutlu oluyorum..
Kardeslerim var onlarin hem annesi hem ablasi…
Babam var annem vardi- ben bir cocugum-cocuklariyla oyunlar oynayan, resimler yapan cicekler bocekler cizen kaldirimlara, onlarla dans eden gulen ve aglayan.
Ben bazen her seyim bazen de kocaman bir hic…
Iste ben benim…
I AM THE WALRUS.
kendimi hiç bir yere, zamana sığdıramazken var mıyım yok muyum kimim neyim kimse miyim,kimsesiz miyim olmalı mıyım bir yer var mı benim için…
bütün bunları sorgularken belki de yine farkında olmadan varlığımı kanıtlıyorum bu yazıyla.
şiiriniz çok güzel olmuş.
henüz bir rastlantı üzerine tanıdım sizi, iyi ki rastlamışım.
sevgiler.
fantastik bişi ya çok hoş
ve kim miyim ben?
avareyim ben,
ne doğuyorum
ne batıyorum
daima bir yıldızım.
seviyorum,
sonu bilinmeyen
uçsuz bucaksız
yollarda yürümeyi!:)
KİM miyim?
Evrende,
Milyonlarcasının arasında parıldayan bir yıldız,
Gökte,
Bulutların arasında, Güneş
Yeryüzün de,
Kırlarda bir Papatya
Yerin dibinde,
Bir maden….
Bir çocuğun avucundaki minik serçe,
Daha fazla sıkışırsa ölecek,
Avuçlarını aralarsa, uçuverecekmiş gibi…..
Kendimize sormamız gereken..
Bana jung’un “The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed.” sözünü hatırlattı. Daha doğrusu arkadaşımla bu söz üzerine yaptığımız bir konuşmanın bir kısmında demişti ki:
“I was always supporting the idea that we have two different characters, two personalities – the one when we get born, when we come to this world; that’s the real us, the character that we are supposed to be, and the second – the one we become in life, trough “chemical reactions”. Basically that affects our so called ego and alter-ego, … but the dominant one is always the one which is result of mixing. Are we really we, or am I you maybe? :) Who are u? :) How to get access to alter-ego, to our pure and very first personality?
wowww :)”
süper yorum
Doğduğumda ezene yaşadığım sürece bir güzele ben bir ona birde ezele aşığım
Var olduğunda yok olmak için çabalıyan, varken ise yok olmak için ve daha da önemlisi nefes alıp verdiğin süre içerisinde insan gibi yaşama sanatını gerçekleştirebilirsen yani yatağına yattıgında için huzur dolu ise pişmanlıklarından arınmışsan kendine bir isim vermekte özgürsün :)))
Yüreğinize sağlık…
çok anlamlı.
Özdemir Asaf’ı andırıyor
tunç,
çoook beğendim:)))
ya en güzeli de şiire şairene yaklaşmak… tunç abi seninki çok gusel emegıne saglık… Burak beyın yorumu da eşsız bı renk katmıs yazıya…
şimdi işin en kötü yanı ben kimim?
devamı olmayan bi cümlede ‘üç noktayım’ belki de…
…
…
emeğine sağlık tunç abi=))
benden şimdilik bu kadar!
Doğanın koynunda hiçsin ve hepsin… Kokun evrenin sonsuzluğuna karışacaktır…
İllüzyonun böylesine kol gezdiği zamanımızda farkındalık zor zanaat gerçekten. Sahi, kim kim?
KİM miyim?
Hepken HİÇ, BENken BİZ olanlardan
yüreğine sağlık tunç abi.
sabaha karşı daha mı farklı anlaşılıyor şiirler acaba. daha duygusal değerlendirilebiliyor…
sahi neyim ben…
yüreğine sağlık.
mm.. şiir de okumak senden ne güzel abi.. .)