Yiğiter Uluğ – Gazeteci

1. Herhangi bir kişinin en favori insanı mısın? Neden?

Galiba… Bana bunu hissettiren bazı insanlar tanıdım. İtiraf etmeliyim ki, bu durumdan rahatsız oldum. Hem nedenini çözemediğim için, hem de kendimi çok önemsemediğim için sanırım.

2. Şu anda yaptığın işin dışında (hayattaki tüm işler kanuni olsaydı) ne iş yapmak isterdin?

Yine bu işi yapmak isterdim. Şu anda yaptığım iş ve o işte geldiğim yer, kariyer planları yapmaya başladığım 20’li yaşlarımın başında aklımın kenarından bile geçmezdi. Olmak istediğimin ötesine geçtim yani… Hayranlık duyduğum onlarca insanla tanıştım, merak ettiğim pek çok kenti gördüm, herkesin heyecanla takip ettiği organizasyonların, spor olaylarının tam göbeğinde yer aldım. Daha ne olsun?

3. Yalan söylemenin sence uygun olduğu durumlar nelerdir? Beyaz yalan söyler misin, ne söylersin?

Yalanın hep iki kişilik bir günah olduğuna inandım. Bir söyleyen varsa, bir de söyleten vardır. Biri sizin ağzınızdan gerçeği duymaya tahammül edemiyorsa bazen mecburen yalan sokağına saparsınız. Yalanınız beyaz olduğunda kimse zarar görmez ama kimi gün de beyaz başlayan bir yalan morarır, kararır, hatta ortalığı kan gölüne bile çevirebilir.

4. En son “… özelliğinden dolayı senle gurur duyuyorum” lafını kime söyledin? Hangi özellikti o?

Uzun yıllar birlikte çalıştığım, daha doğrusu benim yanımda yetişen genç bir meslektaşıma ?senin çalışkanlığınla ve enerjinle gurur duyuyorum? dedim geçen hafta.

5. Aynı lafı en son sen ne zaman duydun? Hangi özelliğindi göklere çıkartılan?

Ben de çok yakın zamanda sevdiğim birinden duydum bu sözü. Ama gerekçesi bana kalsa daha iyi…

6. Yaşayamadığın için pişmanlık duyduğun ne var?

Babamı çok erken yaşta (45) kaybettim. Onunla ömrünün son beş senesinde pek az görüşebilmiştik. Galiba en büyük pişmanlığım bu… O yılları tekrar yaşayabilmek ve onunla arkadaş olabilmek isterdim.

7. Lisedeki takma adın neydi? Adını sevmiş miydin?

Kiti ve Kiki diyenler vardı. Çok hoşlanmazdım ama fazla da üzerinde durmazdım.

8. Bir okul yaptırsan adını ne koyarsın? Neden?

Kendi adımı koyardım herhalde. Herkes gibi benim de içimde geleceğe kalma saplantısı var!

9. Ulaşamadığın biri ile tanışıp sohbet etme olanağın olsaydı bu kim olurdu? Ondan neler öğrenmek isterdin?

Yönetmen Milos Forman’ın hayatını anlattığı kitabı okuduğumda çok etkilenmiştim. Çocukluk ve ilk gençlik yıllarımızda ortak nokta çoktu. Onunla tanışıp, uzun uzun sohbet etmeyi, hayata defalarca yeniden başlayacak enerjiyi nereden bulduğunu öğrenmek isterdim.

10. Yaptığı işte mutlu ve aynı zamanda başarılı olan birisini tanıyor musun? Onu örnek olarak alıyor musun?

Tanıdığım yabancı meslektaşlarımın 10’da 9’u yaptıkları işi çok seviyor. Bazıları çok başarılı. International Herald Tribune’de futbol yazan Rob Hughes’ün yazılarını senelerce büyük bir hayranlıkla takip ettim. 1999’da bir Barcelona-Real Madrid maçında şans eseri yan yana düştük ve tanıştık. O gün bugündür yazışırız. Hatta son olarak Şampiyon Kulüpler Finali için İstanbul’a geldiğinde benim evimde kaldı. Böylece uzun uzun sohbet etme şansı bulduk.

O zaman anladım ki, gazetecilik yalnızca Türkiye’de değil, dünyanın her yerinde çok çileli bir iş. Ne kadar başarılı olursanız olun, her an “aforoz edilme” tehlikesiyle karşı karşıyasınız çünkü insanların, özellikle de şan, şöhret, iktidar ve para sahibi olanların gerçekleri duymaya, eleştirilmeye tahammülü yok. Hughes’ü yazdığı her paragrafta insanı yakalayan büyük bir hikayeci olarak tanımlıyorum. Onun gibi yazabilmeyi çok isterdim.

11. Hiç kimsenin göremediği bir özelliğin var mı? Varsa neden bugüne kadar gizli kaldı?

Bilmem, yoktur herhalde… Herkesin gözü önünde olan, kendimi anlatmayı seven bir adamım. Başkalarının sırlarını saklarım da, bana ait şeyleri saklamayı pek beceremem.

12. Seni en çok ne kızdırıyor? Bu kızgınlıkla baş edebiliyor musun? Edemiyorsan, neden?

Bir yıl yurt dışında yaşayıp tekrar İstanbul?a döndükten sonra anladım ki, biz Türkler hayatı çok zorlaştıran, hem kendimize hem karşımızdakine zindan eden bir milletiz. Empati duygumuz, dayanışma geleneğimiz çok zayıf. Hani diyorlar ya, “Bu ülke yengeç sepeti gibi. İçimizden biri, biraz yükselecek olsa hemen ayağından çekiliveriyor.” Beni en çok kızdıran şey bu.

13. Bugüne kadar yaşadığın en büyük hayal kırıklığı ne? Tekrar yaşama ihtimalin var mı?

Evliliğin nasıl kendi kendini yiyip bitiren bir kurum olduğunu bildiğim halde, 37 yaşımda ikinci kez evlenmiş olmam. Umarım üçüncüsü olmaz.

14. Hangi markalar sinirlerini bozuyor? Neden?

Reklamlarıyla sinir uçlarımıza zımpara yapmadıkça, bütün markalara belli bir toleransım var.

15. Hangi markalara tutkunsun?

O kadar çok ki… Ama en ilginç olan, hayatımda hiç otomobil sahibi olmadığım ve direksiyona oturmayı sevmediğim halde Volkswagen’e bayılmam. Toureg hariç bütün modellerini (özellikle de Beetle’ı) seviyorum.

16. On sene sonraki hayatında bugünden farklı neler olacak?

Geride bıraktığım on yıla bakıp projeksiyon yapayım dedim ve olup bitenlerin listesini çıkarınca moralim bozuldu: Dört kez iş, beş kez ev değiştirmişim… “Kimbilir belki de dönmem” diyerek İspanya’ya gitmiş, geri gelmişim… Evlenip ayrılmışım… Bir kitabım yayınlanmış… Birkaç kitap dolusu yazı yazmışım… 25 kilo alıp, bütün saçlarımı beyazlatmışım… Sayamadığım kadar çok kazık yemişim (o kadar çok olmasa da benim attıklarım da vardır elbet)… Dostlar kazanıp, dostlar kaybetmişim…

Önümüzdeki on yıl bu kadar çalkantılı olmaz umarım.

17. Seni benzer yaştaki, benzer işi yapan, benzer konumdaki kişilerden farklı kılan ne var?

İşimi hala bir çocuk heyecanıyla seviyor olmam ve sadece işimi iyi yaparak ayakta kalabileceğimi düşünmem.

18. Yakın bir arkadaşın kanunsuz bir iş yapsa polisi arar mısın?

Polise başvurmadan önce onunla konuşurum mutlaka… Onu ikna etmeye çalışırım ya da ona beni ikna etme şansı veririm.

19. Hangi filmdeki hangi karakterin hayatının senin hayatın olmasını isterdin?

Ettore Scola filmlerinde, Marcello Mastroanni’nin oynadığı her karakteri kendime yakın hissettim. Bir tek “Saat Kaç?”ta onun oğlunu oynayan Massimo Troisi’nin yerinde olmak istemiştim. Ömrü boyunca birbirleriyle çatışmış iki kuşağın, oğul askere giderken yaptıkları uzun yolculuk. Hayatla hesaplaşma ve onu temize çekme olanağı… Filmi izlediğimde gençliğin ateşiyle dünyaya kafa tutmaya çalışan oğul bana yakın gelmişti. Ama belki de içten içe Marcello gibi bir babam olmasını istemişimdir.

20. Bir film yapmaya karar versen adı ve konusu ne olurdu?

“Osmanlı”nın Rockefeller’i?… Camondo ailesinin ve ona paralel olarak 1800’lerin başından 1900’lerin ortasına kadar hem Osmanlı’nın, hem Türkiye’nin, hem de Avrupa’nın hikayesini anlatan, paranın iktidarını sorgulayan bir film yapmayı isterdim. Bir zamanlar sınırsız bir güce ve servete sahip bu aile, adının devam etmesini bile sağlayamamış. Camondo’lardan kimse yok bugün hayatta. Son iki torunlarını Auschwitz’de kaybetmişler.