‘Güvenmek’ en gerçek duygulardan biri olmalı. Teslim olmanın diğer adı gibi. Yalın ve samimi. Yaşadıklarım, ‘güven duymak’la ilgili bana bir şeyler öğretti. İşte onlardan aklımda kalanlar.
– Birilerine güven duymak bir ihtiyaç. Hayatın zorluklarına karşı bir emniyet sigortası. [Tamam da, zor günde ‘yanındaymış gibi olanların’ sayısı çok olur! Hastaneye seni ziyarete gelenlerin kaçının ‘ayıp olmasın, bir kendimi göstereyim’ düşüncesinde olduğunu insan o kafayla pek değerlendiremiyor. Her ziyaretçi de Facebook’tan gelen bir ‘like’ gibi hoşa gidiyor. Bir şeyleri becerdiğin veya kendinle gurur duyduğun günlerde yaşadığın mutluluğu senle paylaşmak için yanında olanlar ise… İşte onlar farklı! Benim gerçek dostlarım hep, zor günlerde değil, mutlu günlerimde belli oldu.]
– Güvenmek beklentiyi arttırıyor. Ancak artan beklentiler de mutsuzluğu tetikliyor! [Farkındayım, burada bir kaos var! Çünkü, ‘sana güveniyorum’ demek, ‘beni yarı yolda bırakmazsın’ beklentisi doğuruyor. Mutlu olmanın en temel kuralı ise, kimseden bir şey beklememek. O durumlarda ben, “Hey Tunç, hani sen kimseden bir şey beklemiyordun, hatta kendinden bile” lafını hatırlamaya çalışsam da, bunu pek beceremiyor ve yaşadığım hüznün keyfini çıkarmaya çalışıyorum!]
– Herkese kuşkuyla yaklaşanlar yalnız kalıyor. Dostları pek olmuyor. [Kuşku; kendini en çabuk ele veren duygulardan biri. Mesafeli duruş, seçilen kelimeler veya verilen tepkiler karşı taraftan hemen algılanıyor. Kuşku duyan anlaşılmadığını sansa da, kimse aptal değil. ‘Bana kuşkuyla yaklaşırsan, ben de sana öyle davranırım’ kuralı devreye giriyor ve olası yakınlık daha ilk anlardan kendini yok ediyor. O yüzden tanıştığım herkese başta maksimum kredi verdikçe, kazanç her defasında kayıptan daha fazla oluyor.]
– Güven karşıdan istenilecek bir şey değil. ‘Bana güvenebilirsin’ demekle de kimse kimseye güvenmiyor. [En fazla kırmamak için ‘güveniyormuş gibi’ yapıp durum kurtarılıyor. Başta ne kadar yüksek kredi ile başlasan da, güven aslında kazanılan bir şey.]
– Kaybetmesi de bir o kadar kolay. Tek bir yalan veya tek bir kıvırma ‘acaba sorusunu’ akla getirmeye yetiyor ve bu da öyle kolay kolay unutulmuyor. [‘Beni nasıl olsa çok seviyor, çok da güveniyor, bir yalanla bir şey olmaz’ diyenlerin çoğunun bugün hayatımda olmaması işte o yüzden.]
Şöyle bir geçmişe bakınca görüyorum ki, ben insanlara güvenmeyi hep tercih etmişim. Çoğuna göre saflık, hatta aptallık bile olsa, teslim olmak hep hoşuma gitmiş. Hayattan en çok dersi de işte o dönemlerde çıkarmışım. Ne mutlu böyle aptallığa!
Yorumlar 29
Tüm yalancılara inat; Ne mutlu böyle aptallığa!
Doğru eğitim ile liderlik ve değerlendirme yetileri gelişebilir.
güven katiyen zedelenmemesi gereken bir olgu.her halukarda güvensizsiniz.
daha birinden kazık yemeden biseylerin farkina varmimi saglayan insan en büyük kazigi bana atarak anlattin bunuda senin yasatacagini biliyordun ve senin yapman gerekiyordu bunu yasayarak anlarsin dedi ve kimseye bel baglama deyip gitti dost hic düs kirikligina ugramamis insanlar hic umut beslememis olanlar düsüncesiyle
güvenmek teslim olmakmıdır hayır değildir güvenmek karşısındakinin kendi gibi olduğuna inanmaktır teslim olmak değil sırtını ona yaslaya bilmesidir….
Güven tamamen teslim olmaktir..vucunun her hucresinle..
güvendigin an beyin durur..her ne derse o dogrun olur..
mantik isi degildir güven..
aşk gibi cok derin bir duygu.
Bana güven desende fayda etmez.cünki o elektirgi almiyorsa ne anlami var kelimeleri deyistirip deyistirp cümle kurmaya.
Bir insanin sana tamamiyle güvendigini sadece 1000 kisilik bir orduya karsi.. senin tek bir sözünle yürüdügünde anlarsin.
Tunç Bey yazınızı okudum ve beğendim Ankara’da edebiyat öğretmeni olarak çalışıyorum. lise 1 edebiyat ders kitabı yazıyorum. İzniniz olursa bloğunuzu kitabımda kullanmak isterim. Mesajıma cevap verirseniz sevinirim. iletişim. y-m-s1969@hotmail.com
tabi ki yavuz, kaynak gösterirsen memnun olurum sadece.
sevgiler.
Şöyle bir geçmişe bakınca görüyorum ki, ben insanlara güvenmeyi hep tercih etmişim. Çoğuna göre saflık, hatta aptallık bile olsa, teslim olmak hep hoşuma gitmiş. Hayattan en çok dersi de işte o dönemlerde çıkarmışım. Ne mutlu böyle aptallığa! Kafa tam olarak bu…
Güven karşıdan istenilecek bir şey değil. ?Bana güvenebilirsin? demekle de kimse kimseye güvenmiyor. [En fazla kırmamak için ‘güveniyormuş gibi’ yapıp durum kurtarılıyor. Başta ne kadar yüksek kredi ile başlasan da, güven aslında kazanılan bir şey.]
Ben böyle yapıyorum genellikle.
bende hemn guvenır bol bol kredo verırım sonra bı bakarım ummadığım anda karsımdakıler o kredılerı kullanıp gıtmıs. bosver dıyorum unutmaya calısyorum bı sans daha derken senelere yazık edıyorum. kredı vermenın mantıklı olduğunu düşünen zıhnıyet bırazda onu kıme verecegını ıyı dusunmelı bence
Dikkat ettiğimizde aile içinde yaşanan olumsuzlukların binde biri arkadaşlarımızla yaşandığında ilişkilerimiz sona eriyor. Ancak aile ile iletişimimiz sürüyor. Sebebi ? Sevgi. Onlar bizi gerçekten seviyor. Ve şart koşmuyor. Sevdikleri için gerçekten de kırılıyorlar. Ya da mutlu oluyorlar. Ama biz ya da insanlar birbirimize değer vermeyerek ve kazanmayı en ön planda tutarak hayata başladığımızda zaten yukarıda yazılanların var olduğu bir sisteme su taşıyoruz. (her ne kadar farkında olmasak da veya istemesek de) Korkunun olduğu yerde sevgi olmaz. Yapabileceğimiz tek şey; sevgi kapasitemizi arttırmaktır. Yazı için ve buradaki yorumlar için herkese teşekkür ederim.
en sevdiğim bilogların hepsi kapanmış nerdeyse yaa. noluyo bu blog alemlerine anlamıyorum.. 3 sene yazdık bitti mi yani? daha karpuzlar kesecektik :(
tanıştığım herkese başta maksimum kredi verdikçe, kazanç her defasında kayıptan daha fazla oluyor.
hayatıma kim girerse girsin hepsinin aynı standartlarda güven kredileri oluyo kendileri tüketiyo yada aha fazlasını biriktiriyo şlede bişey var kime bu çok ii bundan zarar gelmez
dediysemde en büyük darbeleride onlar atmışdır orasıda ayrı bi mesele :)
Bunun aptallık olarak görmen ve dersler çıkarmayı seçmen kişisel seçim ben buna saygı duyuyorum ama benim görüşüm : İnsan yalnızlığa bi alıştığı zaman ve bu durumu tamamen kabullendiğinde ortada pek bi ihtiyaç kalmıyor insan artık kendisine güveniyor kendisiyle konuluyor yani tüm amacı kendini gerçekleştirmek aşmak ve burda diğre insanlara duyulan ihtiyaç falan bi teferruat gibi önemsenmiyor olay fazla kasılmıyor hadi bana eyvallah diyip gitmek basitleşiyor ve bence ne mutlu böyle olabilene bunun adı belki de sadece ben olmaktır belki bencilliktir belki egodur ama bence olması gerekendir.
Güven duygusunu kaybeden insanın beyni güvelerle doluymuş gibi oluyor. O güveler beynini kemirdikçe güvensizlik kemikleşiyor. Güzel paylaşımlarınız için teşekkür ederiz.
kumtanesiyiz.blogspot.com
Güvenirsin çünkü sana sözler verir. Hep yanında olucağını söyler, hiç bırakmayacağına inandırır seni. Sen de teslim olursun. Çünkü inanmak, güvenmek istersin ama o seni yanıltır. Giderken sana öğrettiği şey ise, aldığın nefes bile içinde kalmıyorken onun gitmeyeceğine inanmak, ona güvenmek
aptallıktı.Güven çok erken yaşlarda başlayan birşey. Çok güzel bir yazı ellerinize sağlık
Bir insana zorla sevdiremezsin kendini, bana güven diyemezsin. O bunu hissetmiyorsa tek bir söz söyleyebilirsin: “sen bilirsin”.
Can Yücel’in en ihtiyacım olduğu zamanda hayatıma cuk diye oturmuş bir sözü. Ama sanki hata var bu sözde. “O bunu hissetmiyorsa…” tek suçlu o değildir ya da her zaman o değildir bazen…
Selamlar Tunç Abi :)
BİR İNSANA GÜVENMEK İÇİN GÜVENDİĞİN KİŞİNİN SANA ASLA OLUMSUZ BİR DAVRANIŞTA BULUNMAMASI MI GEREKİYOR ,BİR İNSAN HER ZAMAN BENZER TEPKİLER VEREBİLİR Mİ ? YA DA KARŞINDA Kİ KİŞİ İÇİN GÜVENMEDİĞİNİ SÖYLEMEK İŞİN KOLAY TARAFI , SEN KARŞINDAKİNE NE KADAR GÜVEN VERİYORSUN ? ,
HAYATTA HER ZAMAN GÜVENEBİLECEĞİN BİRİNİ BİLİYORUM BEN
” O KİŞİ SENSİN ”
güvenmemektense aptal kalmaya razıyım..
GUVENMEKMI??
Insanlara sonsuz guvenmek isterdim!
Ama ne yazkki hayatta guvenebilecegim kisi sayisi bir elin parmagini gecmiyor:(
“Herkese kuşkuyla yaklaşanlar yalnız kalıyor. Dostları pek olmuyor”
Peki ya gerçekten güvenebileceğin kimseyle tanışmadıysan?O zaman yalnızlğın nedeni yinede kuşku mu olur?
Ben birine çok güvendim. Hayatta kimseye bu kadar çok güvenmediğim için korktum. Sonsuz güven duygusu. Kendimden korktum, korktum. Yanındayken güvende olduğumu bilmek, kötü zamanlarımda yanıma koşması. Evet, ben ona teslim oldum ama o da bana oldu. Güven duygusu böyle bir şey değil mi zaten?
Ataol BEHRAMOĞLU’nun “Öğrendim Ki” şiirine bir göz atın derim.
Sofu olmadıkça, az yalan, empatik, sempatik, politik olmanın az zararı. Beklentinin de yaşama tutunmanın büyük adımı.
güvenebilmek önyargılardan kurtulabilmek kadar zordur benim için. hatalardan ders çıkarmak denilebilir. Her yaşadığım olumsuzlukta bunu bana nasıl yaptı demek yerine ben nasıl kandım sorgulamaları yıprattı beni. Artık baştan yüksek kredi vermiyorum yüksek mesafeler bırakıyorum aşabilene.
Şöyle bir geçmişe bakınca görüyorum ki, ben hep akıllı olmuş! ve pek de güvenmemişim, uyurken sırtımı vermek dışında bazen.. Böyle bir akıllılığa ne mutlu, ne mutlu..
(Hiç güvenmezken ve beklemezken, birden güvenebilmenin mutluluğu da sözcüklere sığmaz.)
Güvenin en büyük düşmanı yalandır. Bir insan neden yalan söyler anlamam (beyaz yalanlar hariç!) Belki de korkak olduğu için söyler, yaptığı şeyin cezasından korkar ama korkuyorsa neden yapar?
Hatta derler ki yalan söylemek olgunluktur, büyüdüğünün göstergesidir! ama dip not geçmezler, kaç kişi yalan yüzünden ayrılmış kaç kişi yalandan işinden olmuş…
Tüm yalancılara inat; Ne mutlu böyle aptallığa!