Farkettim ki eli yüzü düzgün insanların “çekicilikleri” bende ne büyük bir “hayranlık” uyandırıyormuş. Meğer ben hiç “güzelliği” doyasıya yaşamamışım. Farkettim ki “başarı hikayeleri” bende ne abartılı heyecanlar yaratıyormuş. Meğer ben hiç büyük bir “zafer” elde etmemişim. Farkettim ki “umut” kelimesinin anlamı bende ne sığmış. Meğer ben hiç “umutsuzluğa” düşmemişim. Farkettim ki ben kendi küçük dünyamda ne mutluymuşum. Meğer ne ufakmışım …